Ers tipyn, roeddwn i wedi arddel y ffaith fy mod i’n berson llawen - ar fod yn glust i wrando i bobl sy’n ei chael hi’n anodd, er fy nad oeddwn i erioed wedi ei chael yn anodd fy hun.
Yna, ces i fabi. Roedd cael pethau’n anodd yn brofiad syfrdanol. Roeddwn i wedi bod yn hynod o naïf. Gan fy mod i’n ysu i fod yn fam, roeddwn i’n meddwl y bydden i’n iawn.
Dyna dwp fues i! Roeddwn i’n dioddef o iselder, ac yn boddi mewn euogrwydd. Doeddwn i ddim yn adnabod fy hun, ddim yn gwybod sut i ‘ail-frandio’ fy hun fel person nad oedd bellach yn llawen.
Read more on mind.org.uk